Το Αμερικάνικο Όνειρο

Ένα πραγματικά όμορφο φιλμ σε δύο μέρη, και το οποίο μπορείτε να δείτε παρακάτω, αποτέλεσε το ερέθισμα για την παρούσα δημοσίευση. Ονομάζεται το Αμερικάνικο Όνειρο (The American Dream). Όμως μην ξεχνάμε ότι και οι εφιάλτες ανήκουν στα όνειρα. Ίσως το φιλμάκι να είναι υπερβολικό, αγκαλιάζοντας θεωρίες συνομωσίας, αλλά σίγουρα περιέχει κάποιες αλήθειες.
 Το απόλυτα σίγουρο είναι πως η αμερικάνικη τράπεζα τον τελευταίο καιρό τυπώνει αδιάκοπα δολλάρια προκειμένου να εξυπηρετήσει το εξωτερικό της χρέος. Βέβαια, μαγκιά της, καθώς πρόκειται για μια κλασική περίπτωση "Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει". Βλέπετε, το χρέος των Η.Π.Α. τυχαίνει να είναι κατά κύριο λόγο σε δολλάρια, και επίσης κατά ευτυχή σύμπτωση η ίδιες οι Η.Π.Α. έχουν την ευχαίρια να τυπώνουν δολλάρια.... Some guys have all the luck.

'Ομως η ουσία είναι πως με τον τρόπο αυτό φυσικά το δολλάριο χάνει την αξία του - έστω και αργά - και φυσικά αυτοί που χάνουν είναι αυτοί που δεν διαθέτουν χρήμα σε αφθονία. Είναι αυτό ακριβώς που οι ευρωπαίοι "ηγέτες" πιέζουν την αντίστοιχη κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα να κάνει και στο οποίο οι Γερμανοί αντιστέκονται - για τους δικούς τους βέβαια λόγους.
Εϊναι επίσης γεγονός πως η αρχική ιδέα τα χαρτονομίσματα να συνδέονται ως αξία με ανάλογα αποθέματα χρυσού έχει καταργηθεί σιωπηρά εδώ και καιρό. Ακόμα χειρότερα, η αρχική ιδέα της χρήσης κεφαλαίων για την αύξηση της παραγωγής, της βιομηχανίας, βιοτεχνίας και εμπορίου αντικαταστάθηκε με το δόγμα το κεφάλαιο ως εργαλείο για την παραγωγή κεφαλαίου.
Τι σημαίνει όμως κεφάλαιο για το κεφάλαιο; Σημαίνει πως η χρήση των κεφαλαίων απέκτησε μοναδικό αυτοσκοπό την αναπαραγωγή του έστω και σε βάρος της πραγματικής οικονομίας. Τα φαινόμενα με τα spreads, τις νομισματικές επιθέσεις, την εξαγορά επιχειρήσεων με μοναδικό σκοπό τη διάλυση και ρευστοποίηση των περουσιακών τους στοιχείων, είναι τα άμεσα αποτελέσματα αυτού. Η οικονομία κρατών και επιχειρήσεων έγινε έρμαιο σε ένα παγκοσμιο παιχνίδι monopoly, χάνοντας την ουσία και τον προορισμό της.
Οι πολιτικές ηγεσίες των κρατών δεν είναι φυσικά άμοιρες ευθυνών. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως στις δημοκρατίες, οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Σε μεγάλο βαθμό αυτό είναι αλήθεια. Μόνο που η δημοκρατία ως πολίτευμα προϋποθέτει ενεργούς πολιτικά (προσοχή, όχι κομματικά!) πολίτες με κριτική σκέψη και κοινωνικό προσανατολισμό στο σύνολο και όχι στο άτομο.
Μέσα σε μια εικονική ευμάρεια που έχει δημιουργηθεί από το κεφάλαιο τα τελευταία 30+ χρόνια, μια ολόκληρη γενιά, οι πολίτες μεταλάχθηκαν σε ιδιώτες, που μόνο σκοπό έχουν την προσωπική τους ευημερία και ανέλιξη με κάθε τρόπο, έστω και (ή αποκλειστικά) εις βάρος του συνόλου. Στηριγμένοι στο γεγονός αυτό, δημιούργημα του υπερκαταναλωτισμού που το ίδιο κεφάλαιο δημιούργησε με χρήση επιβεβλημένων προτύπων, αυτό που μπορούμε πλέον να πούμε είναι πως στις δημοκρατίες, τα κεφάλαια έχουν τους ηγέτες που τους βολεύουν.